Верш чытае Дзяніс Бурко Музыка: Shuma Прадакшн: студыя ZVONKA

Апошні вырай быццам рай, Бяз шуму й глянцу. Ты мне, бязглуздаму, парай, Як не баяцца. Не саступіць, не адысьці, Не выць ад ранаў. І не баяцца ў вечнасьці Спачыць нірванай Ты навучы мяне, а я У вочы сьмерці Змагу глядзець адчайна, як Паўстанец Вецер. Калі ж ізноўку неспадзеў Мне стане блага, Пачнеш вучыць ЛЮБІЦЬ ЖЫЦЬЦЁ,

Пераклад Сяргея Прылуцкага Чытае Ганна Комар Музыка: Air Прадакшн: студыя ZVONKA

Ва усiх свой густ. Спрачацца можам, Iсцi да згоды пакрысе, Але на тым, што ёсць прыгожа, Часцей згаджаемся мы ўсе. Што мерай вымярэння служыць? Няма адзiнай меры тут. Бывае так: сiвы, нядужы… — Якi прыгожы! — кажа люд. Глядзiш — з нябёс не рваў ён зорак, Маўчун, цiхоня цэлы век. Мы ж прыглядаемся, гаворым: —

II. КАЗКА Ну сядай, сядай са мной, калi ласка. Навальнiцы песня старая-старая. Слухай казку. Апошнюю казку. Яна на тваiх вачах памiрае. Ў гэтай казцы ялiны лапы схiлiлi. Вiзантыйскi захад у алым дыме… “Зялёная сарока кашку варыла, Зялёная сарока з дурнымi вачыма…” У кулiнарную кнiгу глядзела, Чухала патылiцу драўлянаю лыжкай, I дзеткi кашку да лыжкi з’елi,

Не выйшаў ты і ў гэты раз Мяне спаткаць, паднесці рэчы… Ля весніц, толькі зноў твой вяз Крануў галінамі за плечы. Ты мне не падасі рукі. Глядзіш удаль з-пад шкла партрэта… Ці бачыш, вырас сын які? Скажы хоць слова для прывета. А я… чакаў з усіх дарог Цябе ў сорак чацвёртым летам. Калоны ні адной

паэзія – вынік, колькі дзіцё атрымала ва ўлоньні цэзію хочаш дыхаць – лягай на асьцё і хукай ўгару паэзію. словы ня будуць касмапалітам служыць, бо словы жывуць Айчынай. толькі душамі паспалітымі словы цепляцца з дайпрычыны словы розныя пішам: бацька а душою чуем айчыма.

Народ, Беларускі Народ! Ты — цёмны, сляпы, быццам крот. Табою ўсягды пагарджалі, Цябе не пушчалі з ярма I душу тваю абакралі,— У ёй нават мовы няма. Збудзіўшысь ад грознай бяды, Ўвесь поўны смяротнай жуды, Ты крыкнуць не вольны «Ратуйце!» I мусіш ты «Дзякуй» крычаць. Пачуйце жа гэта, пачуйце, Хто ўмее з вас сэрцам чуваць!

Прачынайся! Браток Беларус! зноў Радзіма зняслаўлена, ў кратах, зноў Хрыста прыбіваюць на крыж, чорны страх пасяліўся ў хатах! Мы па першаму снегу ідзем, і чырвоным па беламу льецца, з намі Бог і Анел, і Свабода! Беларусь! Як баліць маё сэрца. Падымайся! Браток Беларус! супраць цемры, што балем кіруе і па душах знявечаных, лёсах, карагоды вядзе,

Верш чытае Віталь Рыжкоў Музыка: Atomfear Прадакшн: студыя ZVONKA

Празрысты звон, грымотны грукат, скалісты свіст, магутны гул — усе разрозненыя гукі цяклі, каб зліцца у агул. Хісталі ўздыбленыя далі, глыбаста білі ў небасхіл. I ў немату не прападалі, а западалі і раслі. I ціш і гром, і звон і шорах спляліся ніткаю радства, — калі з грудзей, нямых і чорных, аднойчы мова прарасла.

Прачынаюся лёгка, ад вуснаў тваіх, Абуджаюць, што ціхім крананнем, І смакую гаючае зелле я з іх, Гэтым сонным кастрычніцкім раннем. Называеш мяне, неўцямным дзяўчом, Ды і праўды я розум губляю, Але ціха цалуеш з радзімкай плячо, Што ў жмуркі з табою гуляю. Неўпрыкместкі сганіш пад прасціну рукой, Лёгкім шоўкам прыляжыш на грудзі, Я не ведаю,

Я хачу цалаваць цябе ў запясьце, прыклаўшы максімум сяброўства, павагі, сьціпласьці. Дрыготкімі напалоханымі рукамі Лавіць твае засмучаныя плечы. Захапляцца тым у табе, Што ў іншых Ніколі не падабалася. І па-майстэрску прыкідвацца, Што абавязкова пабачымся заўтра. Шкада, Што мы ня бачыліся і сёньня

Што я мужык, усе тут знаюць, I, як ёсць гэты свет вялiк, З мяне смяюцца, пагарджаюць, — Бо я мужык, дурны мужык. Чытаць, пісаць я не ўмею, Не ходзіць гладка мой язык… Бо толькі вечна ару, сею, — Бо я мужык, дурны мужык. Бо з працы хлеб свой здабываю, Бо зношу лаянку i крык, I

Чалавек, які падтрымлівае агмень, Чалавек, які беражэ каханьне, Чалавек, які моліцца хлебу, Прыйдзе да мяне, Прыгнечанага каменным горадам, Разьбітага няўдачамі і паўсядзённай мітусьнёй, Раздражнёнага бюракратамі і крывадушнікамі. Я не буду дамагацца тваёй дабрадзейнасьці, Я не буду дапытвацца, Як падтрымліваюць агмень, Берагуць каханьне, Моляцца хлебу. Проста пасядзі са мной, Мне будзе дастаткова тваёй маўклівай прысутнасьці, I