Верш чытае Дзяніс Бурко Музыка: Shuma Прадакшн: студыя ZVONKA

Верш чытае Віталь Рыжкоў Музыка: Atomfear Прадакшн: студыя ZVONKA

Празрысты звон, грымотны грукат, скалісты свіст, магутны гул — усе разрозненыя гукі цяклі, каб зліцца у агул. Хісталі ўздыбленыя далі, глыбаста білі ў небасхіл. I ў немату не прападалі, а западалі і раслі. I ціш і гром, і звон і шорах спляліся ніткаю радства, — калі з грудзей, нямых і чорных, аднойчы мова прарасла.

Прачынаюся лёгка, ад вуснаў тваіх, Абуджаюць, што ціхім крананнем, І смакую гаючае зелле я з іх, Гэтым сонным кастрычніцкім раннем. Называеш мяне, неўцямным дзяўчом, Ды і праўды я розум губляю, Але ціха цалуеш з радзімкай плячо, Што ў жмуркі з табою гуляю. Неўпрыкместкі сганіш пад прасціну рукой, Лёгкім шоўкам прыляжыш на грудзі, Я не ведаю,

Я хачу цалаваць цябе ў запясьце, прыклаўшы максімум сяброўства, павагі, сьціпласьці. Дрыготкімі напалоханымі рукамі Лавіць твае засмучаныя плечы. Захапляцца тым у табе, Што ў іншых Ніколі не падабалася. І па-майстэрску прыкідвацца, Што абавязкова пабачымся заўтра. Шкада, Што мы ня бачыліся і сёньня

Што я мужык, усе тут знаюць, I, як ёсць гэты свет вялiк, З мяне смяюцца, пагарджаюць, — Бо я мужык, дурны мужык. Чытаць, пісаць я не ўмею, Не ходзіць гладка мой язык… Бо толькі вечна ару, сею, — Бо я мужык, дурны мужык. Бо з працы хлеб свой здабываю, Бо зношу лаянку i крык, I

Чалавек, які падтрымлівае агмень, Чалавек, які беражэ каханьне, Чалавек, які моліцца хлебу, Прыйдзе да мяне, Прыгнечанага каменным горадам, Разьбітага няўдачамі і паўсядзённай мітусьнёй, Раздражнёнага бюракратамі і крывадушнікамі. Я не буду дамагацца тваёй дабрадзейнасьці, Я не буду дапытвацца, Як падтрымліваюць агмень, Берагуць каханьне, Моляцца хлебу. Проста пасядзі са мной, Мне будзе дастаткова тваёй маўклівай прысутнасьці, I

У любiмай мове, роднай, наскай, Ах, якiя словы: “Калi ласка!..” Як звiняць яны сардэчнаю струною, Праз усё жыццё iдуць са мною. Трапiць госць у будзень, а цi ў свята: – Калi ласка, калi ласка, ў хату! Не паспелi сесцi пры сустрэчы, Як патэльня засквiрчэла ў печы, Ды i чарка блiснула дарэчы. Бульба, смажанiна i каўбаска,

Дакуль дасягае мой слых і зрок, Датуль мой абсяг, Ён маё прадаўжэнне, Мой поступ, мая заваёва. Я вынаходжу ўсё больш магутныя тэлескопы, Усё больш чуйныя гукапрыёмнікі, Я ўвесь час пашыраю свой абсяг, Ён ужо займае не толькі зямлю, Але велізарныя галактыкі і сусветы. Аднак часам, я чую, як каля майго абсягу перагаворваюцца галасы, Небарака, ён

Усё было: і сон, і парыванне, Высокі ўзлёт, і марнасці сіло, I нараканне, і самаз’яднанне. Нянавісці ніколі не было. Нас не заўжды дастойна і цярпліва Да разумення пачуццё вяло. Так часта я была несправядлівай. Нянавісці ніколі не было. У заўчарашніх буднях надламала Наступнасць наша светлае крыло. Ты быў слабым, я жорсткім называла. Нянавісці ніколі не

Пад казачным дубам над Нёманам сінім хлапец прызнаваўся ў каханні дзяўчыне. I рэхам той шэпт адгукаўся між гаю: …Кахаю, кахаю… Я чула пяшчотнае, шчырасці поўнае, маё, беларускае, роднае, кроўнае, такое раптоўнае, такое чароўнае. Такое ласкавае, цёплае, чыстае, як сонца, агністае, як Нёман, празрыстае, як казка, быліна, як песня, жаданае, дагэтуль зусім у жыцці не спазнанае,

Верш чытае Саша Раманава Музыка: Air Прадакшн: студыя ZVONKA

Калі ідуць на абардаж, I поўніць полымя прасцяг Да верху мачты — экіпаж Цвікамі прыбівае сцяг. Даўно здалася — нават сталь, — І толькі зараз — мы памром Пад сцягам, што ў прадонні хваль Знікае разам з караблём. Ў крыві краіны нашай бель, Прыходзіць час смяротных сноў, I нашай волі карабель, — Няскораны, — ідзе

Верш чытае Ігар Тур Музыка: Art Makos Прадакшн: студыя ZVONKA

Столькі светлай журбы у паглядзе, Бы купальскі касцёр не ачах. У сто першым, ў стотысячным радзе Я пазнаю Цябе па вачах. Колькі зор маладых, невядомых! Колькі неба на лёгкіх плячах! Паміж твараў чужых і знаёмых Я шукаю Цябе па вачах. Мо на вольнай дарожаньцы лепей Спазнаваць адрачэнне і страх? Ад бяды, ад агню хай аслепну

Мама! Прыйдзе час — перастанем мы: «перабесімся», станем сталымі — а пакуль, калі ласка, адстань ад мяне!.. Я яшчэ пажыву хістаннямі.