Верш чытае Дзяніс Бурко Музыка: Shuma Прадакшн: студыя ZVONKA

Чалавек, які падтрымлівае агмень, Чалавек, які беражэ каханьне, Чалавек, які моліцца хлебу, Прыйдзе да мяне, Прыгнечанага каменным горадам, Разьбітага няўдачамі і паўсядзённай мітусьнёй, Раздражнёнага бюракратамі і крывадушнікамі. Я не буду дамагацца тваёй дабрадзейнасьці, Я не буду дапытвацца, Як падтрымліваюць агмень, Берагуць каханьне, Моляцца хлебу. Проста пасядзі са мной, Мне будзе дастаткова тваёй маўклівай прысутнасьці, I

У любiмай мове, роднай, наскай, Ах, якiя словы: “Калi ласка!..” Як звiняць яны сардэчнаю струною, Праз усё жыццё iдуць са мною. Трапiць госць у будзень, а цi ў свята: – Калi ласка, калi ласка, ў хату! Не паспелi сесцi пры сустрэчы, Як патэльня засквiрчэла ў печы, Ды i чарка блiснула дарэчы. Бульба, смажанiна i каўбаска,

Дакуль дасягае мой слых і зрок, Датуль мой абсяг, Ён маё прадаўжэнне, Мой поступ, мая заваёва. Я вынаходжу ўсё больш магутныя тэлескопы, Усё больш чуйныя гукапрыёмнікі, Я ўвесь час пашыраю свой абсяг, Ён ужо займае не толькі зямлю, Але велізарныя галактыкі і сусветы. Аднак часам, я чую, як каля майго абсягу перагаворваюцца галасы, Небарака, ён

Усё было: і сон, і парыванне, Высокі ўзлёт, і марнасці сіло, I нараканне, і самаз’яднанне. Нянавісці ніколі не было. Нас не заўжды дастойна і цярпліва Да разумення пачуццё вяло. Так часта я была несправядлівай. Нянавісці ніколі не было. У заўчарашніх буднях надламала Наступнасць наша светлае крыло. Ты быў слабым, я жорсткім называла. Нянавісці ніколі не

Пад казачным дубам над Нёманам сінім хлапец прызнаваўся ў каханні дзяўчыне. I рэхам той шэпт адгукаўся між гаю: …Кахаю, кахаю… Я чула пяшчотнае, шчырасці поўнае, маё, беларускае, роднае, кроўнае, такое раптоўнае, такое чароўнае. Такое ласкавае, цёплае, чыстае, як сонца, агністае, як Нёман, празрыстае, як казка, быліна, як песня, жаданае, дагэтуль зусім у жыцці не спазнанае,

Верш чытае Саша Раманава Музыка: Air Прадакшн: студыя ZVONKA

Калі ідуць на абардаж, I поўніць полымя прасцяг Да верху мачты — экіпаж Цвікамі прыбівае сцяг. Даўно здалася — нават сталь, — І толькі зараз — мы памром Пад сцягам, што ў прадонні хваль Знікае разам з караблём. Ў крыві краіны нашай бель, Прыходзіць час смяротных сноў, I нашай волі карабель, — Няскораны, — ідзе

Верш чытае Ігар Тур Музыка: Art Makos Прадакшн: студыя ZVONKA

Столькі светлай журбы у паглядзе, Бы купальскі касцёр не ачах. У сто першым, ў стотысячным радзе Я пазнаю Цябе па вачах. Колькі зор маладых, невядомых! Колькі неба на лёгкіх плячах! Паміж твараў чужых і знаёмых Я шукаю Цябе па вачах. Мо на вольнай дарожаньцы лепей Спазнаваць адрачэнне і страх? Ад бяды, ад агню хай аслепну

Мама! Прыйдзе час — перастанем мы: «перабесімся», станем сталымі — а пакуль, калі ласка, адстань ад мяне!.. Я яшчэ пажыву хістаннямі.

Не адыходзь! Цябе так многа Між зор, між сноў, між лугаўя. Над горкай памяцьцю былога Якая я, якая я? Застынь, каб мне хоць раз вярнуцца Да вуснаў, нібы ручая. Між дзікіх ягад і настурцый – Якая я, якая я? Хоць прашумі вясёлым ліўнем! – Хай сьлед падкажа каляя. Паміж няшчасных і шчасьлівых – Якая я,

Терпи, терпи — терпець тебе шліфує, сталить твій дух — тож і терпи, терпи. Ніхто тебе з недолі не врятує, ніхто не зіб’є з власної тропи. На ній і стій, і стрій — допоки скону, допоки світу й сонця — стій і стій. Хай шлях — до раю, пекла чи полону — усе пройди і

Я хацеў бы спаткацца з Вамі на вуліцы У ціхую сінюю ноч I сказаць: «Бачыце гэтыя буйныя зоркі, Ясныя зоркі Геркулеса? Да іх ляціць наша сонца, I нясецца за сонцам зямля. Хто мы такія? Толькі падарожныя, — папутнікі сярод нябёс. Нашто ж на зямлі Сваркі i звадкі, боль i горыч, Калі ўсе мы разам ляцім

Зорка Венера ўзышла над зямлёю, Светлыя згадкi з сабой прывяла… Помнiш, калi я спаткаўся з табою, Зорка Венера ўзышла. З гэтай пары я пачаў углядацца Ў неба начное i зорку шукаў. Цiхiм каханнем к табе разгарацца З гэтай пары я пачаў. Але расстацца нам час наступае; Пэўна, ўжо доля такая у нас. Моцна кахаў я

Апошні вырай быццам рай, Бяз шуму й глянцу. Ты мне, бязглуздаму, парай, Як не баяцца. Не саступіць, не адысьці, Не выць ад ранаў. І не баяцца ў вечнасьці Спачыць нірванай Ты навучы мяне, а я У вочы сьмерці Змагу глядзець адчайна, як Паўстанец Вецер. Калі ж ізноўку неспадзеў Мне стане блага, Пачнеш вучыць ЛЮБІЦЬ ЖЫЦЬЦЁ,