Калі ў грудзёх маіх перастане грукатаць кроў І пакіне ляжаць мяне пасярод лесу вітрын І брукаваных палёў І шэрань на бровах, на вуснах Ператворыць мяне ў частку ляндшафту калі Я й тады застануся сынам Беларускай зямлі Калі расколіцца абалонка рэха пранізьліным шэптам гукаў Калі я застануся самай напружанай нотай Я застануся Сынам істоты ў коме […]

Мне засталася спадчына; Памiж сваiх i чужакоў Яна мне ласкай матчынай. Аб ёй мне баюць казкi-сны Вясеннiя праталiны, I лесу шэлест верасны, I ў полi дуб апалены. Аб ёй мне будзiць успамiн На лiпе бусел клёкатам I той стары амшалы тын, Што лёг ля вёсак покатам; I тое нуднае ягнят Бляянне-зоў на пасьбiшчы, I крык […]

Толькі ў сэрцы трывожным пачую За краіну радзімую жах, — Ўспомню Вострую Браму сьвятую І ваякаў на грозных канях. Ў белай пене праносяцца коні, — Рвуцца, мкнуцца і цяжка хрыпяць… Старадаўняй Літоўскай Пагоні Не разьбіць, не спыніць, не стрымаць. У бязьмерную даль вы ляціце, А за вамі, прад вамі — гады. Вы за кім у […]