«Аб масе». Яўгенія Янішчыц

З якой такой няроўнае натуры
І ў чым бы чаловек ні награшыў —
Мяне хвалюе масавасць культуры,
Як масавы, зацюканы пашыў.

У век, дзе кроўны след ад амбразуры,
Ад возера крывавага Пралік —
Мяне бунтуе масаваць халтуры,
Дзе што ні чаравік — то кроўны цвік.

Якая ж ты, народнасць а ці раса,
Што ўжо ідзеш сама сабой на звод?
Мяне само трывожыць слова “масса”,
Якое замяняе ўжо — народ.

Прыдурак рэкне у кутку: “Авохці!”
Дык да якой жа,іншае пары —
І масавыя зборышчы, і локці,
І масавых інтрыжак кіпцюры?!

У лавеласе свет, нібыта ў касе,
Якой даўно жыруе хітры век…
Хоць месу закажы па гэтай масе,
Каб уваскрэснуў проста чалавек!