Для звычайнага чалавека свет здаецца дзікаватым сваёй уласцівасцю альбо наганяць сум, альбо быць з ім не ў ладах. Для воіна свет дзіўны, бо ён аграмадны, страшэнны, неспасцігальны. Воін павінен з поўнай адказнасцю паставіцца да свайго знаходжання тут – у гэтым цудоўным свеце, зараз – у гэты цудоўны час.
Шукай і глядзі на цуды паўсюль вакол цябе. Ты стамляешся ад глядзення на самога сябе, і гэтая стомленасць робіць цябе глухім і сляпым паўсюль да ўсяго астатняга.
Ты зусім не маеш часу, і ў той жа час ты аточаны вечнасцю.
Ты зараз не можаш мяне зразумець праз сваю звычку думаць так, як ты глядзіш.
Людзі, як правіла, не ўяўляюць, што ў любы момант могуць выкінуць са свайго жыцця ўсё, што заўгодна.
У пэўным сэнсе я таксама быў яшчаркай, што здзяйсняе дзіўнае падарожжа. Можа быць, мой лёс складаўся адзіна з таго, каб бачыць, і пра тое, што бачу, мне, магчыма, ніколі не ўдасца расказаць.
К. Кастанэда
«Падарожжа ў Ікстлан»