«Безгаловая Вэнэра». Уладзімір Караткевіч

Стаю ля яе ў задуменьні
І голас пяшчотны чую:
«Прыйдзіце, мужчыны, ад зброі, –
Ўлоньне маё сумуе.

Прыйдзіце, мужчыны, ад сечаў,
Ад турмаў, ад страт на сьвітаньні.
Адзінае ёсьць на сьвеце:
Сумленьне, братэрства, каханьне».

І думаю я неадчэпна:
За што ж ты бяду спаткала?
За што галаву ты згубіла?
Якую праўду сказала?

Comedy
Design
Your Criteria
At vero eos et accusamus et iusto odio dignissimos ducimus qui blanditiis praesentium voluptatum deleniti atque.
Excellent